België telt evenveel langdurig zieken als Duitsland, terwijl Duitsland acht keer zoveel inwoners heeft. Dat cijfer zegt alles: er zit iets fundamenteel fout in ons systeem.
Omdat deze realiteit niet langer kan genegeerd worden, hebben we minister Vandenbroucke hierover ondervraagd in de plenaire vergadering.
Vandaag zijn er meer dan een half miljoen langdurig zieken. Uit nieuwe cijfers blijkt dat 300.000 van hen gewoon thuis blijven tot aan hun pensioen.
Een recente steekproef van het RIZIV toont aan dat bij een kwart van de gecontroleerde de arbeidsongeschiktheid onmiddellijk werd stopgezet. Nog schrijnender: bij de groep die tot aan het pensioen thuiszit (behalve bij diagnoses zoals Parkinson, Kanker of Alzheimer) is dat in meer dan 80% van de gevallen onterecht. Dit is geen betwistbare marge, dit is pure ontsporing.
Onder het beleid van minister Vandenbroucke zijn zowel het aantal langdurig zieken als de kosten geëxplodeerd. Dit jaar gaat het om 15 miljard euro, drie keer het budget van de werkloosheidsuitkeringen. In vijf jaar tijd steeg het aantal langdurig zieken van 440.000 naar ruim een half miljoen.
En wat nog stuitender is: pas wanneer de kranten erover schrijven en het RIZIV een steekproef publiceert, komt het dossier in het parlement terecht. Maar de minister wist dit. En deed niets.
Er is niets sociaals aan mensen weg te stoppen in een systeem dat hen geen perspectief biedt. We laten menselijk kapitaal gewoon verkommeren, terwijl bedrijven handen tekortkomen. Met de juiste begeleiding kunnen velen opnieuw vooruit, groeien, werken en bijdragen. Dat is pas sociaal.
Tegelijk verzint deze regering nieuwe taksen aan de lopende band, terwijl hier miljarden blijven wegstromen zonder dat iemand beter wordt van dat beleid, behalve zij die het systeem misbruiken.
Wie niet kan werken, verdient bescherming. Maar wie wél kan werken, moet begeleid en geactiveerd worden. Dat is sociaal én noodzakelijk om ons systeem betaalbaar te houden. Misbruik aanpakken is geen hardvochtigheid, het is verantwoordelijkheid. Iedereen in de bijstand en niemand responsabiliseren, is de snelste weg naar het instorten van onze sociale zekerheid.
Bekijk hier mijn tussenkomst in de plenaire van 2 oktober
