Eén vrouw per dag over de grens, dat is géén uitzondering.
Zondag was het de Internationale Dag voor het Recht op Veilige Abortus Uit een nieuwe studie van Amnesty International blijkt dat een op de drie vrouwen die een abortus heeft ondergaan, dit niet op een legale manier kon doen. Dat is geen randfenomeen, dat is een alarmsignaal.
Abortus is nochtans een grondrecht waar liberalen 35 jaar geleden hard voor hebben gestreden. De wet van 1990 was historisch, maar het werk is duidelijk niet af.
Vandaag blijft België vasthouden aan een limiet van 12 weken, terwijl onze buurlanden vrouwen wel de nodige ruimte geven. Het gevolg: elke dag reist minstens één Belgische vrouw naar Nederland om er een abortus te laten uitvoeren. Wie het netwerk of de middelen niet heeft, valt uit de boot of is aangewezen op onveilige oplossingen.
Daar komt nog bij dat vrouwen verplicht zes dagen wachttijd moeten doorstaan voor ze geholpen worden, zelfs in de meest kwetsbare en emotioneel zware omstandigheden.
Alsof dat nog niet volstaat, blijkt uit de peiling van Amnesty dat:
- 92,5% van de Belgen het recht op abortus steunt,
- 28,8% van wie ooit een abortus had, dat buiten het wettelijk kader moest doen,
- slechts 16% weet dat abortus in België nog altijd strafrechtelijk kan worden vervolgd.
De realiteit is duidelijk: het draagvlak is er, de nood is er, maar de wet hinkt achterop.
Open Vld heeft een voorstel klaar dat het verschil maakt:
- Verlenging van de termijn naar 18 weken;
- Afschaffing van de verplichte wachttijd;
- Volledige erkenning van abortus als essentiële gezondheidszorg.
De aanbevelingen van pluralistische experten, de medische sector en de vrouwenrechtenorganisaties liggen op tafel. Wat ontbreekt, is politieke moed. CD&V heeft het vorige voorstel weggestemd, en Arizona schuift het dossier voor zich uit. Intussen betaalt elke vrouw in dit land de prijs van stilstand.
Wij laten dit niet los. we blijven strijden voor het recht van elke vrouw om zélf beslissingen te nemen over haar lichaam, zonder stigma en zonder barrières.
Bekijk hier ons standpunt.
Langdurig zieken: tijd om het misbruik én het stilzitten te stoppen
België telt evenveel langdurig zieken als Duitsland, terwijl Duitsland acht keer zoveel inwoners heeft. Dat cijfer zegt alles: er zit iets fundamenteel fout in ons systeem.
Omdat deze realiteit niet langer kan genegeerd worden, hebben we minister Vandenbroucke hierover ondervraagd in de plenaire vergadering.
Vandaag zijn er meer dan een half miljoen langdurig zieken. Uit nieuwe cijfers blijkt dat 300.000 van hen gewoon thuis blijven tot aan hun pensioen.
Een recente steekproef van het RIZIV toont aan dat bij een kwart van de gecontroleerde de arbeidsongeschiktheid onmiddellijk werd stopgezet. Nog schrijnender: bij de groep die tot aan het pensioen thuiszit (behalve bij diagnoses zoals Parkinson, Kanker of Alzheimer) is dat in meer dan 80% van de gevallen onterecht. Dit is geen betwistbare marge, dit is pure ontsporing.
Onder het beleid van minister Vandenbroucke zijn zowel het aantal langdurig zieken als de kosten geëxplodeerd. Dit jaar gaat het om 15 miljard euro, drie keer het budget van de werkloosheidsuitkeringen. In vijf jaar tijd steeg het aantal langdurig zieken van 440.000 naar ruim een half miljoen.
En wat nog stuitender is: pas wanneer de kranten erover schrijven en het RIZIV een steekproef publiceert, komt het dossier in het parlement terecht. Maar de minister wist dit. En deed niets.
Er is niets sociaals aan mensen weg te stoppen in een systeem dat hen geen perspectief biedt. We laten menselijk kapitaal gewoon verkommeren, terwijl bedrijven handen tekortkomen. Met de juiste begeleiding kunnen velen opnieuw vooruit, groeien, werken en bijdragen. Dat is pas sociaal.
Tegelijk verzint deze regering nieuwe taksen aan de lopende band, terwijl hier miljarden blijven wegstromen zonder dat iemand beter wordt van dat beleid, behalve zij die het systeem misbruiken.
Wie niet kan werken, verdient bescherming. Maar wie wél kan werken, moet begeleid en geactiveerd worden. Dat is sociaal én noodzakelijk om ons systeem betaalbaar te houden. Misbruik aanpakken is geen hardvochtigheid, het is verantwoordelijkheid. Iedereen in de bijstand en niemand responsabiliseren, is de snelste weg naar het instorten van onze sociale zekerheid.
Bekijk hier mijn tussenkomst in de plenaire van 2 oktober
VOKA-zomerstage: Bezoek aan AstraZeneca
Vrijdag 3 oktober mochten we op VOKA-zomerstage een blik achter de schermen werpen bij AstraZeneca in Groot-Bijgaarden.
We spraken er onder meer over COPD, een chronische longziekte die in België nog veel te vaak onder de radar blijft. Terwijl de ziekte naar schatting 800.000 Belgen treft en jaarlijk 3.500 overlijdens veroorzaakt, heeft 70% van de bevolking er nog nooit van gehoord. Het is intussen de vierde doodsoorzaak wereldwijd.
Tijdens het bezoek kregen we zelfs de kans om via een rietje te ervaren hoe het is om dagdagelijks met COPD te moeten leven. Een confronterende ervaring die duidelijk maakte hoeveel impact deze ziekte heeft op de levenskwaliteit van patiënten.
Wat ook opviel: er is dringend nood aan betere diagnoses, meer patiënteneducatie en innovatieve zorg. In landen zoals Denemarken wordt al sterk ingezet op opvolging en begeleiding, bijvoorbeeld door gespecialiseerde verpleegkundigen die patiënten leren hoe hun medicatie correct te gebruiken. Zulke voorbeelden kunnen ons inspireren om ook hier de zorg voor COPD-patiënten te verbeteren.
Daarnaast bespraken we de toekomst van onze farmasector: de uitdagingen van vandaag én het cruciale belang van innovatie. België wil een koploper blijven in Europa - met betere diagnosestelling, sterke zorg en baanbrekende geneeskunde.
Een warme dank aan VOKA en AstraZeneca voor de tijd en het boeiende gesprek
Bekijk hier de beelden van ons bezoek.
